Είναι κάτι νύχτες με φεγγάρι…

Με κατέκλυσε προχθές η google με διθυραμβικά δημοσιεύματα για τα τρία ντόπια θερινά σινεμά που συμπεριλήφθηκαν στη λίστα με τα πιο όμορφα θερινά σινεμά στην Ευρώπη. Τώρα το ποιος και γιατί βγάζει αυτή τη λίστα μη με ρωτάτε – εξάλλου πόσοι από σας δεν πιστεύατε ότι το θερινό σινεμά είναι ελληνική αποκλειστικότητα;

Το θερινό σινεμά, όπως εξάλλου το… φιλότιμο, ο τούρκικος καφές και ο μπακλαβάς, είναι ελληνική εφεύρεση – όλοι το ξέρουν αυτό! Που αλλού μπορεί να βρεις νύχτες μ’ αγιόκλημα και γιασεμιά – μην τρελαθούμε κιόλας.

Δεν ξέρω αν για την παραπλάνηση μας φταίει ο Λουκιανός και λυπάμαι που θα στο χαλάσω, αλλά τα πιο όμορφα θερινά σινεμά στον κόσμο δεν είναι ούτε το Σινέ Θησείον ή το Cine Paris ούτε καν στην Μύκονο και τη Σαντορίνη.

Από το Λοκάρνο μέχρι τη Βαρκελώνη και από τις Κάννες ως το Άμστερνταμ, δεκάδες ευρωπαϊκές πόλεις έχουν στήσει υπαίθριους κινηματογράφους, με το φυσικό τους σκηνικό και την ένταση στην ατμόσφαιρα να σου κόβουν την ανάσα, πιο πολύ και από b-movie τρόμου που έχει κοπιάρει ο Λάνθιμος…

Και για του λόγου το αληθές, αφήνω απλά την φωτογραφία από την προχθεσινή προβολή στη Cineteca Di Bologna της εμβληματικής ταινίας “Παρίσι, Τέξας” του Βιμ Βέντερς. Ένα αριστούργημα που κλείνει φέτος 40 χρόνια ζωής – μια σπαρακτική-ομηρική ραψωδία που αποτυπώνει τη σισύφεια αναζήτηση του σύγχρονου ανθρώπου για επικοινωνία και σχέση – για χρόνια που περνούν, που δεν θα ξαναρθούν…