Πάμε να φύγουμε
Ποιος δεν το σιγομουρμούρισε από μέσα τους τις τελευταίες εβδομάδες του ανηλεούς καύσωνα. Και ποιος δεν το κουβαλά σαν αίσθηση με δεκάδες καθημερινές αφορμές στο αφιλόξενο αστικό τοπίο μιας αποψιλωμένης μεγαλούπολης…
Είμαι δέκα λεπτά στο φανάρι της Κηφισίας και δυναμώνω – θαρρείς και ακούω τραπ – το volume του ήχου. Για με διατρέξει σαν χάδι ο υπόκωφος λυγμός και το βελούδινο ηχόχρωμα της φωνής της Μελίνας Κανά – κοριτσάκι ακόμη – και να αρχίσω να χαμογελώ καθώς στέκω… αροδο στην Κηφισίας, όσο αγριεμένα κι αν μου κορνάρουν από πίσω!
Σε λίγο φτάνουμε με το… “Νάξος” μαμά – και θα σε δω στο αυλιδάκι να μου γνέφεις…Πάμε να φύγουμε απ’ αυτή την πόλη
όλα ξηλώθηκαν μείναμε μοναχοί
άνθρωποι σπίτια και φωνές
κάνουν κομμάτια το μυαλό μου
βουλιάζουν μέσα μου οι μορφές
που μόλις και διακρίνονται στο γύρω
Όλα περνούν σαν αστραπή
κι ο χρόνος μαύρο πέπλο στη σιωπή μου
μπερδεύτηκε το αύριο με το χτες
ό,τι κι αν λες το ίδιο θα συμβαίνει στη ζωή μου
Πάμε να φύγουμε απ’ αυτή την πόλη
δε βλέπεις πως μας στρίμωξαν για τα καλά
απ’ το δικό μας χέρι τίποτε δεν περνά
Πάμε να φύγουμε…