Εφημερίδες χτεσινές, ποιος θέλει να διαβάσει;

Οι εποχές που οι εφημερίδες επηρέαζαν τόσο την κοινή γνώμη που ανεβοκατέβαζαν κυβερνήσεις, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Θα μου πεις, τα ίδια δεν κάνει πάνω, κάτω σήμερα ο αλγόριθμος με τις απολήξεις του σε sites και social – και μάλιστα πιο ύπουλα;

Πιθανώς να είναι κι έτσι και χειρότερα. Όμως η αφορμή για κουβέντα αφορά την ξεθωριασμένη γοητεία της έντυπης ύλης. Και μια ενδιαφέρουσα κουβέντα του καλού δημοσιογράφου της “Εφημερίδας των Συντακτών”, Δημήτρη Κανελλόπουλου στην ιστοσελίδα της Lifo.

Ούτε στον Άγιο νερό

Το ευτράπελο είναι πως η αφορμή για τη συνέντευξη ήταν η επικείμενη πώληση της Εφημερίδας των Συντακτών, στον Δημήτρη Μελισσανίδη. Ο οποίος θρυλείται πως παράλληλα με τον Βαγγέλη Μαρινάκη αναζητούν έναν νέο παίκτη στο πολιτικό παιχνίδι – που μπορεί να είναι και παλιός, λέγε με Αλέξη Τσίπρα – ώστε να λάβει σάρκα και οστά η αποδοκιμασία τους για την κυβέρνηση.

Αυτό που προκαλεί τεράστια εντύπωση, είναι το πως επιχειρηματίες αυτού του βεληνεκούς – που στην καθημερινότητα τους δεν δίνουν ούτε στον Άγιο νερό, είναι διατεθειμένοι να αγοράζουν και να συντηρούν παρωχημένα μέσα που πνέουν τα λοίσθια και προφανώς τους… βάζουν μέσα.

Δεν ξέρω αν οφείλεται στο ότι οι “παλιοί” δεν βλέπουν – ή δεν θέλουν να δουν – που πάει η νέα εποχή. Πόσο έχουν αλλάξει οι κώδικες και ο τρόπος σκέψης των επερχόμενων γενιών. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για το σύνολο του πολιτικού σκηνικού και στον μικρόκοσμο της Βουλής.

Ούτε ο θυρωρός

Συνεχίζουν να λειτουργούν πιο στατικά και αποκομμένα από την κοινωνία και από γαλαζοαίματους, δυο μέρες πριν την κατάληψη της Βαστίλης  – λες και όλος ο κόσμος περιστρέφεται ακόμη γύρω τους.

Πολιτικοί, καναλάρχες, παράγοντες, αλήτες, ρουφιάνοι και δημοσιογράφοι, συνεχίζουν να ξιφουλκούν λαύροι και να “αδωνίζονται”, σε κανάλια, εφημερίδες, συνεδριάσεις, πάνελ και debate που δεν παρακολουθεί, έστω επιδερμικά, ούτε το 10% όσων έχουν γεννηθεί στον 21ο αιώνα.

Από τη Generation Z και μετά, ειλικρινά δεν ασχολείται μαζί τους (σχεδόν) κανείς. Ούτε τους ξέρουν, ούτε τους νοιάζει να τους μάθουν. Χειρότερο και από την ρετρό καλτίλα να μην σε ξέρει… ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας σου. Και δυστυχώς πιο δυσοίωνο για όλους μας.

Γαύροι και Χανούμια

Θα μου πεις βέβαια ότι όλα εξηγούνται – ακόμη και οι πιο ανορθολογικές μονεταριστικά αγορές, έχουν τα δικά τους ελατήρια που δεν ποσοτικοποιούνται απαραίτητα. Γιατί πίσω από κάθε Μελισσανίδη και κάθε Μαρινάκη, κρύβεται ένας “Τίγρης” και ένας “Βαγγέλας” που ψάχνει ευήκοα ώτα και ασχημάτιστες συνειδήσεις.

Εδώ ακόμη και τα αθλητικά κανάλια, ραδιόφωνα, sites – ακόμη και οι οπαδικές ιστοσελίδες – λειτουργούν σαν πλυντήρια εγκεφάλων που περνάνε αυτούσια τη γραμμή του (κάθε) “προέδρου” επί παντός επιστητού. Γιατί πολύ απλά αν δεν το κάνεις, χάνεις την πρόσβαση και στην παραμικρή είδηση – κοινώς σε εξαφανίζουν.

Το αν το γήπεδο έχει μόλις δέκα χιλιάδες κόσμο, γιατί όλοι οι υγιείς φίλαθλοι το έχουν κόψει η προτιμούν Πρέμιερ Λιγκ στην τιβί δεν έχει καμία σημασία. Το ίδιο και εάν η αποχή στις Εκλογές ξεπεράσει το 50% – ακόμη καλύτερα, θα περάσουμε αυτό που θέλουμε χωρίς να ανοίξει ρουθούνι. Και το κακό για την πολιτική σκηνή, είναι ότι δεν υπάρχει η εναλλακτική της Πρέμιερ Λιγκ…

Αντί επιλόγου, κρατάω μια φράση του δημοσιογράφου αναφορικά με την ανεξάρτητη δημοσιογραφία στην Ελλάδα: “Σε έναν ραδιοφωνικό σταθμό με ελληνικά έντεχνα όπως ο «Μελωδία» δεν παίρνεις έναν heavy metal παραγωγό. Ξέρεις από πριν αν ταιριάζεις ή όχι στο κλίμα.”